ای شیعه ما

خداوند با ماست، و به جز ذات پروردگار به چيزى نياز نداريم، و حق با ماست.

اگر كسانى با ما نباشند، هرگز در ما وحشتى ايجاد نمي‌شود،

ما اثر صنع خدائيم و مردم به طفيل و جود ما، موجود گشته‏اند.

منبع:الغيبة (للطوسي)/ كتاب الغيبة للحجة / النص / 285

ای شیعه ما

تنها خداوند متعال است كه اجسام را خلق و روزى‌ها را تقسيم كرده است؛

زيرا او جسم يا حلول كننده در جسم نيست. چيزى همانند او نيست. او شنوا و داناست.

منابع:

 احتجاج الحجة القائم المنتظر المهدي صاحب الزمان صلوات

الله عليه و على آبائه الطاهرين ..... ص :461بحار الأنوار (ط - بيروت) / ج‏25 / 329

امام جعفر صادق علیه‏ السلام فرمودند:

پدرم مرا به سه چیز ادب آموخت و از سه چیز نهى ‏ فرمود. سه نکته ادب این بود که فرمود:

فرزندم! هرکس با دوست بد بنشیند، سالم نمى‏‌ماند و هر کس گفتارش را کنترل نکند،

پشیمان مى‏‌شود، و هر کس به جایگاه‏ هاى بد وارد شود، مورد بدگمانى قرار مى‏‌گیرد

(زیر سؤال مى‌رود)و آن سه چیز که مرا از آن نهى فرمود: دوستى با کسى که چشم دیدن

نعمت کسى را ندارد، و با کسى که از مصیبت دیگران شاد مى‏‌شود و با سخن‏ چین.

«تحف العقول، صفحه۳۷۶»

امام موسی کاظم علیه‌السلام فرمودند:

به راستی که عاقلان، به دنیا بی رغبتند و به آخرت مشتاق؛زیرا می‌دانند که دنیا

خواهانست و خواسته شده و آخرت هم خواهانست و خواسته شده، هر که آخرت خواهد،

دنیا او را بخواهد تا روزی خود را از آن دریافت کند.و هر که دنیا را خواهد، آخرتش

به دنبال است تا مرگش رسد و دنیا و آخرتش را بر او تباه کند.

«اصول کافی ،جلد۱، صفحه ۱۳»

جابر گوید: حضرت امام محمد باقر علیه السلام به من فرمود:

اى جابر آیا براى تشیع همین بس است که کسى ادعا کند محبت ما اهل بیت را؟ سوگند

به خدا که شیعیان ما نیستند مگر افرادى که تقواى خدا پیشه گیرند و او را اطاعت کنند.

شیعیان ما شناخته نمى‏شوند مگر به تواضع و خشوع دل، و نگاهدارى امانت، و به زیاد یاد خداکردن،

و به زیاد روزه گرفتن، و نماز خواندن، و احسان به پدر و مادر نمودن، و مراعات فقراى از همسایگان

را نمودن، و از حال آنها با خبر بودن، و از حال مسکینان و قرض داران و یتیمان با اطلاع بودن،

و به آنها رسیدگى کردن، و در گفتار از راستى تجاوز نکردن، و تلاوت قرآن کردن و زبان

را از گفتگوى با مردم مگر چیزهائى که راجع به خیر آنها است‏ بازداشتن، و افراد امین و

مورد اعتماد اقوام خود بودن در همه چیزها.جابر گوید: عرض کردم اى فرزند رسول

خدا ما در امروز کسى را به این صفت که بیان مى‏فرمائى نمى‏شناسیم.حضرت فرمود:

اى جابر آراء و مذاهب فکر تو را خراب نکند و تو را در شک در نیاورد.آیا براى انسان

همین قدر کافى است که بگوید: من على را دوست دارم و ولایت امر او را قبول دارم

و در عین حال عمل به دستورات او نکند؟ و اگر کسى بگوید: من رسولخدا را دوست دارم –

با آنکه معلوم است که رسول خدا از على بهتر است – در صورتى که عمل به سنت

رسول خدا نکند این محبت و دوستى براى او فائده‌‏اى ندارد.بنابراین تقواى خدا را پیشه

سازید، و به آنچه خدا فرموده عمل بنمائید. بین خدا و کسى قرابت و خویشاوندى نیست،

محبوبترین بندگان در نزد خدا پرهیزکارترین آنهاست، و عامل‏ترین آنها به دستورات خدا.اى

جابر سوگند به خدا بنده‌‏اى نمى‏تواند به خدا نزدیک گردد مگر به فرمانبردارى از اوامر او، و

با ما چنین قدرت و اختیارى نیست که کسى را از آتش برى سازیم، و هیچ بنده‌‏اى بر

خدا نمى‏تواند حجتى اقامه کند.کسى که مطیع خدا باشد او دوست ماست، و کسى

که گناه کند او دشمن ماست، و کسى را قدرتى نیست که به ولایت

ما برسد مگر به عمل صالح و اجتناب از افعال ناپسند.

«بحار الانوار، ج ۱۵ کتاب الاخلاق ص ۱۴۸»

امام سجاد علیه السلام:

چون کار بر حسین بن على بن ابى طالب علیه السلام دشوار شد، همراهیان او بدو نگریستند

و او را برخلاف خود یافتند، چه، هرگاه کار دشوار مى‌شد، رنگ آنها تغییر مى‌یافت و

گوشت تنشان به لرزه و دلهاشان به تپش مى‌افتاد، در حالى که حسین علیه السلام

و برخى از نزدیکان او رنگشان مى‌درخشید و دل و جانشان آرام مى‌گرفت.

آنها به یکدیگر مى‌گفتند: ببینید، از مرگ هیچ هراسى ندارد، و حسین علیه السلام

بدیشان مى‌فرمود: شکیبایى، اى بزرگ زادگان! مرگ نیست مگر پلى که شما

را از بینوایى و سختى به بهشتهاى فراخ و نعمتهاى جاودان مى‌رسانَد.کدام یک از شما

خوش نمى دارد که از زندان به قصر درآید؟! چنان که مرگ براى دشمنان شما نیست،

مگر در آمدن از کاخ به زندان و شکنجه. پدرم به نقل از رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

دنیا، زندان مؤمن و فردوس کافر است و مرگ، پل این جماعت است که آنها را به بهشتشان

و اینها را به دوزخشان مى رسانَد و من نه دروغ مى گویم و نه به من دروغ گفته شده است.

«معانی الأخبار، صفحه ۲۸۸»

گذرت که بر جسد حسین افتاد، به استخوان‏های پاکش بگو:

(ای استخوان‏های پاک، همیشه از باران ابرهای متراکم و پربار، بهره‏‌ور سیراب باشی.)

ابوهارون گوید: امام صادق علیه‌‏السلام گریست و سپس گفت: بیشتر بخوان! قصیده دیگری برایش

خواندم و او باز گریه کرد، و من از پشت پرده نیز صدای گریه شنیدم.وقتی که آرام شدم، حضرت گفت:

ای اباهارون هر کس در رثای حسین علیه‏‌السلام شعری بخواند، بگرید و ده کس را بگریاند،

بهشت برای آنان حتمی گردد. و هر که در رثای حسین علیه‌‏السلام شعری بخواند، بگرید و

پنج کس را بگریاند، باز بهشت برای آنان نوشته شود و هر کس در رثای حسین علیه‏‌السلام

شعری بخواند، بگرید و یکی را بگریاند، باز هم بهشت بر آن دو ضرور گردد.هر که در نزد

او از حسین علیه‏‌السلام یادی شود و از چشمان او به مقدار پر مگسی اشک بیرون آید، پاداش

نیکی با خدا باشد و خدا برای او، به کمتر از بهشت راضی نباشد.

«ثواب‌الاعمال،صفحه۱۷۸»

پیامبر خدا حضرت محمد مصطفی صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله فرمودند:

هرکـه در راه خـدا مـجروح شـود، در روز قیامت در حالى مى‏‌آید که بویش همچون بوى مشک باشد

و رنگش مانند رنگ زعفران و نشان شهیدان بر اوست و هر که از روى اخلاص شهادت را از خداوند

بخواهد، خداوند اجر شهید به وى دهد هر چند در بسترش بمیرد.

«منتخب میزان الحکمه،صفحه۳۰۶- کنزالعمّال، ۱۱۱۴۴»

امام حسین علیه‌السلام:

جایگاه من جایگاه کسی که از مرگ بهراسد، نیست. چقدر مرگ در راه رسیدن به عزّت و احیای

حق سبک و راحت است. مرگ در راه عزت، جز زندگی جاوید نیست و زندگی با ذلت جز مرگی

فاقد حیات نیست.آیا مرا از مرگ می ترسانی؟ تیرت به خطا رفته است و گمانت تباه است!

من کسی نیستم که از مرگ بهراسم.منش من بزرگ تر از این است و همّت من عالی تر است

از آن که از ترس مرگ، به زیر بار ستم روم.و آیا بر بیش از کشتن من توانایی دارید؟

آفرین و درود به مرگ در راه خدا، اما شما قادر به نابودی عظمت من و از بین بردن عزت و شرافتم

نیستید! پس در این صورت باکی از کشته شدن ندارم.

« احقاق الحق،ج۱۱،ص۳۰۱- موسوعه کلمات الامام الحسین(ع)،ص۳۶۰»

امام محمد باقر علیه‌السلام فرمودند:

مهدی از ماست(اهل بیت) و خداوند او را با انداختن ترسش در دل دشمنان یاری می‌کند …

منادی از آسمان ندا می‌دهد که حق با او و اطرافیانش است.در آن هنگام قیام کننده ما قیام می‌کند.

پس وقتی ظهور کند به کعبه تکیه داده و سیصد وسیزده نفر همراه وی جمع می‌شوند. پس اولین

چیزی که می‌گوید این آیه است:“بقیه الله خیر لکم إن کنتم مؤمنین”.سپس می‌گوید ای مردم من بقیه الله

در زمین هستم و خلیفه خداوند و حجت او بر شما. پس هیچ کس به وی سلام نمی‌کند

مگر اینکه می گوید سلام بر تو ای بقیه الله. …

«فصول‌المهمه فی معرفه‌الأئمه، ج ۲ ص ۱۱۳۳- کمال الدین،ص۳۳۱»

امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:

عید غدیر، روزى است که رسول خدا صلی الله علیه و آله، على علیه السلام را بعنوان پرچمدار

براى مردم برافراشت و فضیلت او را در این روز آشکار کرد و جانشین خود را معرفى کرد.بعد بعنوان

سپاسگزارى از خداى بزرگ آن روز را، روزه گرفت. و آن روز، روز روزه دارى و عبادت و طعام دادن

و به دیدار برادران دینى رفتن است.آن روز روز کسب خشنودى خداى مهربان

و به خاک مالیدن بینى شیطان است.

«وسائل الشیعه، جلد۷، صفحه ۳۲۸»

امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:

قائم را دو غیبت است: یکى طولانى و دیگرى کوتاه.در غیبت نخستین جایگاه آن حضرت را

شیعیان خاص او می دانند، و در غیبت دوم از جایگاه او کسى جز خدمتکارانش، که بر دین اویند، آگاه نیست.

( میزان الحکمه، حدیث ۱۱۷۸ )

حضرت صادق علیه السلام فرمود:

در کتاب رسول خدا است که هر گاه غلامان و خدمتکاران را به کار وا می دارید، اگر برایشان دشوار بود،

با آنها در آن کار مشغول شوید. وقتى پدرم آنها را به کارى وا می داشت، می فرمود: صبر کنید و

مى‏ آمد نگاه می کرد، اگر کار سنگین بود می گفت:

بسم الله و با آنها مشغول کار می شد و اگر سبک بود از آنها جدا می شد.

(کتاب زهد حسین بن سعید اهوازی)

حسن زیّات بصرى می گوید:

من و دوستم خدمت حضرت باقر علیه السلام رسیدیم، دیدیم در خانه ای آراسته، یک جامه گلى

رنگ بر تن نموده و سر و ریش خود را روغن زده و سرمه کشیده است. پس چند مسأله پرسیدیم،

همین که خواستم حرکت کنم، فرمود: حسن! فردا با رفیقت پیش من بیا! من عرض کردم:

بسیار خوب فدایت شوم. فردا خدمتش رسیدم، دیدم در خانه ‏ای است که جز حصیر چیزى

ندارد و یک جامه خشن پوشیده. رو کرد به دوست من و فرمود: برادر بصرى! تو دیروز آمدى

و من در خانه یکی از همسرانم بودم و آن روز نوبت او بود و خانه متعلق به خودش بود. تمام وسائل

نیز به او تعلق داشت. او خود را براى من زینت کرده بود من نیز لازم بود خود را برایش بیارایم، مبادا

خیالى بکنى. رفیقم گفت: به خدا از خاطرم چیزى گذشت ولى اکنون دیگر هر چه خیال کرده بودم

از بین رفت و فهمیدم حق با شما است.

(کافی ۶ : ۴۴۸)

افلح غلام حضرت باقر علیه السلام می گوید:

در خدمت آن جناب به مکه رفتم. همین که وارد مسجد الحرام شد نگاهى به خانه خدا کرده، با

صداى بلند شروع به گریه کرد. عرض کردم: پدر و مادرم فدایت، مردم متوجه شمایند آرام‏تر گریه کنید.

فرمود: وای بر تو ای افلح! چرا گریه نکنم؟ شاید خداوند تعالی با لطف و مرحمت به من نگاه کند

و این توجه او سبب رستگارى فردایم نزد او شود. گفت، آنگاه به گرد خانه خدا طواف کرد و

بعد در مقام ابراهیم به نماز ایستاد. وقتى سر از سجده برداشت، محل سجده ‏اش از اشک

چشمش تر شده بود. و هر وقت خنده می کرد می گفت:‏ خدایا بر من خشم مگیر.

(کشف الغمه ۲ : ۳۱۹)

یونس بن یعقوب نقل می کند که چند نفر خدمت امام باقر علیه السلام رسیدند،

دیدند یکى از فرزندانش مریض است و امام خیلى ناراحت و افسرده است و قرار ندارد. با خود گفتند:

به خدا قسم اگر پیش آمدى بکند، می ترسیم از امام وضعیتی را که دوست نداریم، ببینیم! اتفاقا

چیزى نگذشت که صداى ناله و فریاد از میان خانه بلند شد. دیدند امام علیه السلام آمد ولى گشاده رو بود،

بر خلاف وضعى که قبلا داشت. عرض کردند: فدایت شویم! ما می ترسیدیم که اگر چنین اتفاقى بیفتد،

شما را آن قدر افسرده ببینیم که ما را هم افسرده کند! فرمود: ما عافیت و سلامتى را براى کسى

که او را دوست داریم، دوست می داریم، ولى وقتى امر خدا آمد، در مقابل آنچه خدا دوست دارد تسلیم هستیم.

(کافی ۳ : ۲۲۶)

امام محمد باقر علیه‌السلام فرمودند:

امر به معروف و نهى از منکر راه و روش پیامبران و شیوه صالحان است. و واجب بزرگى است

که واجبات دیگر با آن بر پا مى‌شوند، راه‌ها امن مى‌گردد ودرآمدها حلال مى‌شود و حقوق پایمال شده،

به صاحبانش بر مى‌گردد، زمین آباد مى‌شود و (بدون ظلم) حق از دشمنان گرفته مى‌شود و کارها سامان مى‌پذیرد.

«اصول کافی، جلد۵، صفحه ۵۶»

رسول اکرم حضرت محمد صلی‌الله علیه و آله به برخى اطفال نگریستند و فرمودند:

وای بر کودکان آخرالزمان از پدرانشان، گفته شد:

ای رسول خدا، از پدران مشرکشان؟ فرمود: نه، از پدران مؤمنشان که چیزی از واجبات و فرائض

را به آنها نمی‌آموزند و وقتی هم که فرزندانشان بیاموزند، مانع آنها می‌شوند.و در مقابل امری

گذرا و اندک از دنیا از آنها خشنود می‌شوند و تنها به کامیابى‌‏هاى دنیوى آنها راضى‏‌اند.

پس من از ایشان بری هستم و آنها از من بری هستند.

«مستدرک‌الوسائل، ج ۱۵، ص ۱۶۴»

امیرالمومنین امام على علیه السلام :

خداوند او را در زمانى فرستاد که روزگارى بود پیامبرى برانگیخته نشده بود، و مردم در خوابى طولانى

به سر مى بردند، و فتنه‌ها بالا گرفته و کارها پریشان شده بود ، و آتش جنگ‌ها شعله مى‌کشید، و دنیا

بى فروغ و پر از مکر و فریبگشته، برگ هاى درخت زندگى به زردى گراییده

و از به بار نشستن آن قطع امید شده بود.

(نهج البلاغه، خطبه۸۹)

امام محمد باقر علیه السلام فرمودند: هنگامى که در روز جمعه نماز عصر را خواندى بگو:

اللهم صل على محمد و آل محمد الاوصیاء المرضیین بافضل صلواتک و بارک علیهم

بافضلبرکاتک و السلام علیهم و على ارواحهم و اجسادهم و رحمه الله و برکاته.

همانا کسى که پس از نماز عصر این صلوات را بفرستد، خداوند صد هزار حسنه براى او نوشته،

صد هزارگناه او را پاک کرده، به واسطه آن صد هزار حاجت او را برآورده نموده صد هزار درجه براى او مى‌نویسد.

«ثواب الاعمال، صفحه۸۳»

امام علی (ع):مردم به ادب درست نیازمندترند تا به طلا و نقره

امام جعفر صادق علیه‌‏السلام فرمودند:

چـون روز قـیامـت شـود، آواز دهـنده‏‌اى بانگ برآورد: کجایند کسانى که از دوستان من روى گرداندند

(یا آنها را از حقوقشان محروم ساختند، یا آنان را ریشخند کردند)؟

پس، گروهى که در چهره‏‌شان گوشتى وجود ندارد، برخیزند؛گفته شود: اینان کسانى هستند که مؤمنان

را آزار دادند و با آنان دشمنى و عناد ورزیدند و به خاطر دینشان ایشان را سخت سرزنش کردند؛

آن گاه فرمان داده شود که آنها را به دوزخ برند.

«اصول کافی، جلد ۲، صفحه ۳۵۱»

امام جعفر صادق علیه‌السلام- درباره آیه “و از روى مهربانى، در برابر

آنان(والدین) خوار و فروتن باش*”- فرمودند:

نگاهت را جز از سر مهر و دلسوزى به آنان خیره مکن و صدایت را از صداى آنها بلندتر مگردان

و رو دست آنها نیز بلند نشو و خود را از آنها جلو مینداز.

«اصول کافی، جلد ۲، صفحه ۱۵۸»

امام جعفر صادق علیه‌‏السلام فرمودند:

در سه زمان دعا از خداوند پوشیده نمى‏‌ماند: بعد از اداى فریضه، به هنگام بارش باران و هنگام پدیدار شدن

نشانه‌‏اى از اعجاز خدا در زمین (مثل خورشید گرفتگى و …)

«بحارالأنوار، جلد ۸۵، صفحه ۳۱۲»

امام علی علیه‌السلام:

آیا هنگامى که فرشته مرگ به خانه‌اى در آمد، از آمدن او آگاه مى‌شوى؟

آیا هنگامى که یکى را قبض روح مى‌کند او را مى‌بینى؟ بچّه را چگونه در شکم مادر مى‎میراند؟

آیا از راه اندام مادر وارد مى‌شود؟ یا روح به اجازه خداوند به سوى او مى‌آید؟

یا همراه کودک در شکم مادر به سر مى‌برد؟آن کس که آفریده‌اى چون خود را نتواند وصف کند،

چگونه مى‌تواند خداى خویش را وصف نماید.

«نهج البلاغه، خطبه۱۱۲»

پیامبر اسلام حضرت محمد صلى‏ الله ‏علیه‏ و‏ آله فرمودند:

هر کس بر مصیبت‏هاى این دختر “زینب علیها السلام” بگرید، همانند کسى است که بر برادرانش،

حسن و حسین علیهما السلام، گریسته باشد.

«وفیات الائمه، صفحه ۴۳۱»

متاسفانه دیده میشه بعضی افراد فکر میکنند که همین که امام حسین (ع) را دوست داشته باشند

و برای او عزاداری کنند دیگر نیازی به نماز خواندن نیست و یا اهمیت زیادی به نماز نمیدهند

دو حدیث از امام رضا (ع) و امام جعفر صادق (ع)

امام رضا(ع) در بیان حقیقت محبت به این نکته اشاره می کند و کسانی که مدعی محبت هستند

ولی خلاف محبوب عمل می کنند، نادرست و غلط می داند و می فرماید:

لاتدعوا العمل الصالح و الاجتهاد فی العباده اتکالا علی حب آل محمد علیهم السلام و لا تدعو حب آل محمد

علیهم السلام لامرهم اتکالا علی العباده فانه لا یقبل احدهما دون الاخر؛

مبادا اعمال نیک را به اتکای دوستی آل محمد علیهم السلام رها کنید و مبادا دوستی آل محمد علیهم السلام

را به اتکای اعمال صالح از دست بدهید؛ زیرا هیچ کدام از این دو، به تنهایی پذیرفته نمی شود.

بحارالانوار، ج 78، ص 348

----------------------------------------------------

امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:

«انّ شفاعتنا لا تنال مستخفّابالصلاة»

«بدرستيكه شفاعت ما به كسي كه نماز را سبك بشمارد نمي رسد».

(سفينة البحار جلد /2 ص/19)

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام فرمودند:

اى مردم، آنکه از خداوند خواستار نصیحت باشد، توفیق یابد، و هر که سخن خدا را رهنماى خود قرار دهد،

به راست‌ترین راهها راهنمایى شود.زیرا، آنکه به خدا پناه گیرد، ایمن است و آنکه با خدا دشمنى

ورزد، همواره ترسان.شایسته نیست، کسى که به عظمت خداوند آگاه است، خود را بزرگ شمرد،

زیرا رفعت مقام کسانى که به عظمت او آگاه‌اند در این است که در برابر او فروتنى کنند. و سلامت

کسانى که مى‌دانند که قدرت او تا چه پایه است این است که تسلیم او باشند. پس از حق مگریزید

آنسان که تندرست از فرد “گَری” گرفته(نوعی بیماری پوستی) مى‌گریزد و شفا یافته از بیمار.بدانید،

که شما رستگارى را نخواهید شناخت، مگر آنگاه که بدانید آنان که طالب رستگارى نیستند، چه کسانند.

و هرگز به پیمان قرآن وفا نمى‌کنید، مگر آنگاه که بدانید چه کسانى پیمان قرآن را مى‌شکنند.و به

قرآن تمسک نخواهید جست تا آنگاه که واگذارندگان قرآن را بشناسید.

«نهج البلاغه، خطبه ۱۴۷»

امام جعفر صادق علیه‎‏السلام فرمودند:

مـرد ثروتمندى بـا لباسهایى نـو و پـاکیزه خدمت پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم آمد

و کنار آن حضرت نشست. پس از او مردى درویش با جامه‏‌هاى ژولیده و چرکین وارد شد

و پهلوى آن مرد نشست. مرد توانگر جامه خود را از زیر ران او کشید و جمع کرد.پیامبر

خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم به او فرمود: ترسیدى که چیزى از فقر او به تو رسد؟ عرض کرد:

نه. فرمود: ترسیدى از دارایى تو چیزى به او رسد؟ عرض کرد: نه. فرمود: ترسیدى لباست را کثیف‏ کند؟

عرض کرد: نه. فرمود: پس چرا این کار را کردى؟عرض کرد: اى پیامبر خدا! من همدمى (شیطانى)

دارم که هر کار زشتى را در نظرم زیبا جلوه مى‌‏دهد و هر کار خوبى را برایم زشت نمایش مى‏‌دهد.

اکنون نصف مال خود را به این مرد بخشیدم. پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم به آن

مرد تهیدست فرمود: تو مى‏‌پذیرى؟ عرض کرد: نه. مرد ثروتمند به او گفت: چرا؟ گفت:

مى‏‌ترسم حالتى که به تو راه یافت، به من هم راه یابد!

« اصول کافی، جلد ۲، صفحه ۲۶۲، حدیث ۱۱ »

امیرالمومنین امام علی علیه السلام در خصوص تعریف زهد و پارسایی فرموده‌اند:

زهد بین دو کلمه از قرآن است، که خدای سبحان فرمود:” تا بر آنچه از دست شما رفته حسرت نخورید،

و به آنچه به شما رسیده شادمان مباشید” کسی که بر گذشته افسوس نخورد و به آینده

شادمان نباشد، همه جوانب زهد را رعایت کرده است.

«نهج البلاغه، حکمت۴۳۹»

امام جعفر صادق علیه‌السلام میفرمایند: امیرالمومنین امام على علیه‌السلام فرمود:

در دل خود نیاز به مردم و بى نیازى از آنان را جمع کن، اینگونه که نیاز تو به آنان در نرمى سخن

و خوش رویی ات باشد، و بى نیازى تو از ایشان در پاک نگه داشتن آبرو و حفظ عزّتت باشد.

طالب معرفت

سخنی از امام حسن مجتبی (ع)

از دوستی با احمق بگریز

امیرالمومنین امام علی علیه السلام :

این حوادث هنگامى رخ نشان مى دهد که جنگ در میان شما طولانى شود،

و دنیا چنان بر شما تنگ گردد که ایام بلا را طولانى پندارید، تا روزى که خداوند

پرچم فتح و پیروزى را براى باقیمانده نیکان شما به اهتزاز درآورد.

(زمان ظهور حضرت حجت عجل الله تعالى فرجه الشریف).

فتنه ها آنگاه که روى آورند با حق شباهت دارند، و چون پشت کنند حقیقت

چنانکه هست، نشان داده مى‌شود.فتنه ها چون مى آیند شناخته نمى‌شوند،

و چون مى‌گذرند، مورد شناسایى قرار مى‌گیرند.فتنه ها چون گردبادها مى چرخند، از همه

جا عبور مى کنند، در بعضى از شهرها حادثه مى آفرینند و از برخى شهرها مى گذرند.

«نهج البلاغه، خطبه ۹۳»