امام جعفر صادق علیه‎‏السلام فرمودند:

مـرد ثروتمندى بـا لباسهایى نـو و پـاکیزه خدمت پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم آمد

و کنار آن حضرت نشست. پس از او مردى درویش با جامه‏‌هاى ژولیده و چرکین وارد شد

و پهلوى آن مرد نشست. مرد توانگر جامه خود را از زیر ران او کشید و جمع کرد.پیامبر

خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم به او فرمود: ترسیدى که چیزى از فقر او به تو رسد؟ عرض کرد:

نه. فرمود: ترسیدى از دارایى تو چیزى به او رسد؟ عرض کرد: نه. فرمود: ترسیدى لباست را کثیف‏ کند؟

عرض کرد: نه. فرمود: پس چرا این کار را کردى؟عرض کرد: اى پیامبر خدا! من همدمى (شیطانى)

دارم که هر کار زشتى را در نظرم زیبا جلوه مى‌‏دهد و هر کار خوبى را برایم زشت نمایش مى‏‌دهد.

اکنون نصف مال خود را به این مرد بخشیدم. پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم به آن

مرد تهیدست فرمود: تو مى‏‌پذیرى؟ عرض کرد: نه. مرد ثروتمند به او گفت: چرا؟ گفت:

مى‏‌ترسم حالتى که به تو راه یافت، به من هم راه یابد!

« اصول کافی، جلد ۲، صفحه ۲۶۲، حدیث ۱۱ »

امام جعفر صادق علیه السلام فرمود:

وقتی خداوند، مؤمن را از قبرش [در روز قیامت] بر می‌انگیزاند، همراه او [شخص] مثالی

خارج می‌شود که پیشاپیش وی حرکت می‌کند و هرگاه مؤمن هولی از اهوال قیامت را ببیند

(و آ‌ن هول سبب هراس او ‌شود)، آن مثال به وی می‌گوید: نگران و محزون مباش، تو را از

جانب خداوند بشارت باد به کرامت و خوشحالی. تا اینکه در برابر خداوند جلیل ایستاده و

حق‌تعالی از او حسابی آسان کشیده و او را به بهشت امر می‌کند؛ در حالی‌که [شخص]

مثالی در جلو او [در حال حرکت] است. مؤمن به او می‌گوید: خداوند، تو را رحمت کند. چه

خوب با من از قبرم خارج شدی و دائماً مرا به شادی و کرامت از ناحیه خداوند بشارت دادی

تا اینکه آن را دیدم. پس مؤمن می‌گوید:‌ تو کیستی؟ آن مثال می‌گوید:‌ من همان شادی و

سروری هستم که تو آن را بر قلب برادر مؤمنت در دنیا داخل کردی. خداوند جلیل مرا از آن

سرور خلق کرده است تا تو را خوشحال کنم.

«بحارالانوار، ج۷۱، ص۲۹۰ – کافی، ج۸،ص۱۹۰»