امیرالمومنین امام على علیه السلام :

خداوند او را در زمانى فرستاد که روزگارى بود پیامبرى برانگیخته نشده بود، و مردم در خوابى طولانى

به سر مى بردند، و فتنه‌ها بالا گرفته و کارها پریشان شده بود ، و آتش جنگ‌ها شعله مى‌کشید، و دنیا

بى فروغ و پر از مکر و فریبگشته، برگ هاى درخت زندگى به زردى گراییده

و از به بار نشستن آن قطع امید شده بود.

(نهج البلاغه، خطبه۸۹)

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام فرمودند:

اى مردم، آنکه از خداوند خواستار نصیحت باشد، توفیق یابد، و هر که سخن خدا را رهنماى خود قرار دهد،

به راست‌ترین راهها راهنمایى شود.زیرا، آنکه به خدا پناه گیرد، ایمن است و آنکه با خدا دشمنى

ورزد، همواره ترسان.شایسته نیست، کسى که به عظمت خداوند آگاه است، خود را بزرگ شمرد،

زیرا رفعت مقام کسانى که به عظمت او آگاه‌اند در این است که در برابر او فروتنى کنند. و سلامت

کسانى که مى‌دانند که قدرت او تا چه پایه است این است که تسلیم او باشند. پس از حق مگریزید

آنسان که تندرست از فرد “گَری” گرفته(نوعی بیماری پوستی) مى‌گریزد و شفا یافته از بیمار.بدانید،

که شما رستگارى را نخواهید شناخت، مگر آنگاه که بدانید آنان که طالب رستگارى نیستند، چه کسانند.

و هرگز به پیمان قرآن وفا نمى‌کنید، مگر آنگاه که بدانید چه کسانى پیمان قرآن را مى‌شکنند.و به

قرآن تمسک نخواهید جست تا آنگاه که واگذارندگان قرآن را بشناسید.

«نهج البلاغه، خطبه ۱۴۷»

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام:

از کسانی مباش که،… سخن بسیار مى‌گوید، اما کردار خوب او اندک است! براى دنیاى زودگذر

تلاش و رقابت دارد اما براى آخرت جاویدان آسان مى‌گذرد. سود را زیان و زیان را سود مى‌پندارد.

از مرگ هراسناک است اما فرصت را از دست مى‌دهد. گناه دیگران را بزرگ مى‌شمارد،

اما گناهان بزرگ خود را کوچک مى‌پندارد. طاعت دیگران را کوچک و طاعت خود را بزرگ میداند.

مردم را سرزنش میکند اما خود را نکوهش نکرده با خود ریاکارانه بر خورد مى‌کند. خوشگذرانى

با سرمایه داران را بیشتر از یاد خدا با مستمندان دوست دارد. به نفع خود بر زیان دیگران حکم مى‌کند

اما هرگز به نفع دیگران بر زیان خود حکم نخواهد کرد. دیگران را هدایت اما خود را گمراه می‌کند.

دیگران از او اطاعت می‌کنند و او مخالفت می‌ورزد. حق خود را به تمام می‌گیرد اما حق دیگران را به

تمام نمی‌دهد. از غیر خدا می‎ترسد اما از پروردگار خود نمی‌ترسد.

«نهج‌البلاغه، حکمت ۱۵۰»

بهترین برادر

در نهج البلاغه “خطبه قاصعه” از امام علی علیه السلام

به هنگام نکوهش کبر و خود برتربینى چنین مى خوانیم:

پند و عبرت گیرید به آنچه خداوند با ابلیس رفتار کرد، در آن هنگام که اعمال و عبادات

طولانى و تلاش و کوشش‌هاى او را که شش هزار سال بندگى خدا کرده بود …

به خاطر ساعتى تکبر ورزیدن بر باد داد، با این حال چه کسى بعد از ابلیس مى تواند

از کیفر خدا در برابر انجام همان معصیت مصون بماند؟ نه، هرگز، ممکن نیست

خداوند، انسانى را به بهشت بفرستد، در برابر کارى که به خاطر آن فرشته‌اى را

از بهشت رانده است. حکم خداوند در باره اهل آسمان و زمین یکى است.

«نهج البلاغه،خطبه ۱۹۲»