هیچکس مغرور نمیشود مگر به خاطر پستی و ذلتی که در خود احساس میکند!

امام صادق (ع)

……………………………….

امیرالمومنین علی علیه السلام:

کسی که مدارا ونرمی را سرلوحه کار خویش قرار دهد، رزق وروزی بطرف او سرازیر می گردد.

……………………………….

ای زیـنـب (س) !

بـراستی سـجاد عـلیه ‏السلام از دریـای بـی‏کـران عـلـم و فـهـم تـو چـه امـواجـی را دیـده

و در سـخـنت چـه چـیـزی را یـافت کـه تـو را «عـالِمه غـیر مُعلَّمه» خـوانـد؟

وفـات جـانـسوز عـقـیله بـنی هـاشم و عـالم بـدون مـعلم، حـضرت زیـنـب کـبـری تـسلـیـت باد . . .

……………………………….

شاید هیچ کس درکربلا به اندازه ی تو زهرعطش درجانش رسوخ نکرده باشد

زینب!

مقتعه وعباولباس کامل، درزیر آفتاب سوزنده ی نینوا حتی خون رگ های توراتبخیرکرده است.

بخصوص که هیچ کس به اندازه ی تو ندویده است،هروله نکرده است،

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند : 

من نام دخترم را فاطمه (س) گذاشتم ؛ زیرا خداوند ، فاطمه (س) و هر کس که 

او را دوست دارد ، از آتش دوزخ دور نگه داشته است. 

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند : 

فاطمه (س) پاره تن و نور چشم و میوه دل من است. 

الا اي چاه ! يارم را گرفتند 

گلم ، باغم ، بهارم را گرفتند 

ميون كوچه‌ها با ضرب سيلي 

همه دار و ندارم را گرفتند 

در حریم فاطمیّه مرغ دل پر می زند 

ناله از مظلومی زهرای اطهر می زند 

السلام علیک یا فاطمة الزهرا 

یا علی خرابم از غمت 

سوختم کبابم از غمت 

زخم کهنه را نمک زدند 

همسر تو را کتک زدند 

منم زینب که بی دلدار مانده ست 

به قلبم خون به چشمم خار مانده ست 

نگاهم خیره می ماند همیشه 

به آن خونی که بر دیوار مانده ست. 

هر سینه که دوستدار زهراست 

آشفته و بی قرار زهراست 

گنجینه ی هفت آسمان ها 

در سینه ی خون نگار زهراست 

از شرح کرامتش همین بس 

عالم همه وامدار زهراست

معبودا

مرا به بزرگی چیزهایی که داده ای آگاه و راضی کن

تا کوچکی چیزهایی که ندارم، آرامشم را بر هم نزنند

جز خدا کیست که در سایه مهرش باشیم / رحمت اوست که پیوسته پناه من و توست

از خدا برگشتگان را کار چندان سخت نیست، سخت کار ما بود کز ما خدا برگشته است

هر جا که افتاده ام ز پا، ناگه تو را کرده ام صدا / غافل که آندم هم مرا، نوعی هدایت کرده ای

اگر شیری اگر پیری اگر کور / سرانجامت بود جا در ته گور / تنت در خاک باشد سفره گستر / بگردش موش و مار و عقرب و مور

به قبرستان گذر کردم کم و بیش / بدیدم قبر دولتمندو درویش / نه درویش بیکفن در خاک رفته / نه دولتمند برده یک کفن بیش

یا رب رو سیاهم مکنی / محتاج گدا و پادشاهم مکنی / مو سیه ام کردی به رحمت خویش / با موی سپید رو سیاهم مکنی

خوشا دل سپردن به عشق خدایی / ز قید هوس های دنیا رهایی / خوشا، از گناهان همه توبه کردن / به درگاه حق، نیمه شب، چهر سایی /خوشا بر فراز جهان پر گشودن / گذشتن ز خودبینی و خود نمایی

خوب رویی که دیدی عاشق رویش مشو، نقش او بر دل نگه دار عاشق نقاش باش

خداوند بی نهایت است، اما، به قدر نیاز تو فرود میآید، به قدر آرزوهای تو گسترده میشود و به قدر ایمان تو کارگشا میشود

از خدا میخواهم آنچه را که شایسته توست به تو بدهد، نه آنچه که آرزو داری! گاهی آرزوهای تو کوچک و شایستگی تو بسیار است

خدایا من چه سازم خسته ی راهی درازم / نه فرهادم که مرُد از داغ شیرین، نه ایوبم که با دنیا بسازم

عشق یعنی:

عشق یعنی اشک توبه در قنوت / خواندنش با نام غفار الذنوب

عشق یعنی چشمها هم در رکوع / شرمگین از نام ستار العیوب

عشق یعنی سر سجود و دل سجود / ذکر یارب یارب از عمق وجود