جابر گوید: حضرت امام محمد باقر علیه السلام به من فرمود:

اى جابر آیا براى تشیع همین بس است که کسى ادعا کند محبت ما اهل بیت را؟ سوگند

به خدا که شیعیان ما نیستند مگر افرادى که تقواى خدا پیشه گیرند و او را اطاعت کنند.

شیعیان ما شناخته نمى‏شوند مگر به تواضع و خشوع دل، و نگاهدارى امانت، و به زیاد یاد خداکردن،

و به زیاد روزه گرفتن، و نماز خواندن، و احسان به پدر و مادر نمودن، و مراعات فقراى از همسایگان

را نمودن، و از حال آنها با خبر بودن، و از حال مسکینان و قرض داران و یتیمان با اطلاع بودن،

و به آنها رسیدگى کردن، و در گفتار از راستى تجاوز نکردن، و تلاوت قرآن کردن و زبان

را از گفتگوى با مردم مگر چیزهائى که راجع به خیر آنها است‏ بازداشتن، و افراد امین و

مورد اعتماد اقوام خود بودن در همه چیزها.جابر گوید: عرض کردم اى فرزند رسول

خدا ما در امروز کسى را به این صفت که بیان مى‏فرمائى نمى‏شناسیم.حضرت فرمود:

اى جابر آراء و مذاهب فکر تو را خراب نکند و تو را در شک در نیاورد.آیا براى انسان

همین قدر کافى است که بگوید: من على را دوست دارم و ولایت امر او را قبول دارم

و در عین حال عمل به دستورات او نکند؟ و اگر کسى بگوید: من رسولخدا را دوست دارم –

با آنکه معلوم است که رسول خدا از على بهتر است – در صورتى که عمل به سنت

رسول خدا نکند این محبت و دوستى براى او فائده‌‏اى ندارد.بنابراین تقواى خدا را پیشه

سازید، و به آنچه خدا فرموده عمل بنمائید. بین خدا و کسى قرابت و خویشاوندى نیست،

محبوبترین بندگان در نزد خدا پرهیزکارترین آنهاست، و عامل‏ترین آنها به دستورات خدا.اى

جابر سوگند به خدا بنده‌‏اى نمى‏تواند به خدا نزدیک گردد مگر به فرمانبردارى از اوامر او، و

با ما چنین قدرت و اختیارى نیست که کسى را از آتش برى سازیم، و هیچ بنده‌‏اى بر

خدا نمى‏تواند حجتى اقامه کند.کسى که مطیع خدا باشد او دوست ماست، و کسى

که گناه کند او دشمن ماست، و کسى را قدرتى نیست که به ولایت

ما برسد مگر به عمل صالح و اجتناب از افعال ناپسند.

«بحار الانوار، ج ۱۵ کتاب الاخلاق ص ۱۴۸»

حسن زیّات بصرى می گوید:

من و دوستم خدمت حضرت باقر علیه السلام رسیدیم، دیدیم در خانه ای آراسته، یک جامه گلى

رنگ بر تن نموده و سر و ریش خود را روغن زده و سرمه کشیده است. پس چند مسأله پرسیدیم،

همین که خواستم حرکت کنم، فرمود: حسن! فردا با رفیقت پیش من بیا! من عرض کردم:

بسیار خوب فدایت شوم. فردا خدمتش رسیدم، دیدم در خانه ‏ای است که جز حصیر چیزى

ندارد و یک جامه خشن پوشیده. رو کرد به دوست من و فرمود: برادر بصرى! تو دیروز آمدى

و من در خانه یکی از همسرانم بودم و آن روز نوبت او بود و خانه متعلق به خودش بود. تمام وسائل

نیز به او تعلق داشت. او خود را براى من زینت کرده بود من نیز لازم بود خود را برایش بیارایم، مبادا

خیالى بکنى. رفیقم گفت: به خدا از خاطرم چیزى گذشت ولى اکنون دیگر هر چه خیال کرده بودم

از بین رفت و فهمیدم حق با شما است.

(کافی ۶ : ۴۴۸)

امام محمد باقر علیه‌السلام فرمودند:

امر به معروف و نهى از منکر راه و روش پیامبران و شیوه صالحان است. و واجب بزرگى است

که واجبات دیگر با آن بر پا مى‌شوند، راه‌ها امن مى‌گردد ودرآمدها حلال مى‌شود و حقوق پایمال شده،

به صاحبانش بر مى‌گردد، زمین آباد مى‌شود و (بدون ظلم) حق از دشمنان گرفته مى‌شود و کارها سامان مى‌پذیرد.

«اصول کافی، جلد۵، صفحه ۵۶»