در آیهی ۵ از سورهی مائده ابتدا میفرماید «أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبات»، یعنی آن چه پاک، طاهر،
نیکو و مفید است را بر شما حلال نمودم. سپس به برخی از نیازهای ضروری مانند
«خوردن» اشاره نموده و پس از بیان حکم آنها، به نیاز «مرد و زن» به یک دیگر
پرداخته است و پس از بیان ضرورت برقراری روابط و انحصار نیکو و حلال بودن آن به
شکل ازدواج (نکاح)، تأکید میفرماید: «غَیْرَ مُسافِحینَ وَ لا مُتَّخِذی أَخْدان»،
یعنی این رابطه نباید به شکل رفیقگیری [همان دوست دختر و پسر] و زناکاری باشد.
خداوندی که انسان را خلق نموده و راههای رسیدن به کمال و سعادت دنیا و آخرت
را به نشان داده و با بیان چگونگی روابط انسان با هر شخص، جامعه یا موضوعی به
گونهای که هم رفع نیازش را نماید و سبب کمالش گردد قوانینی وضع نموده است،
نه تنها خود بهتر از هر کس دیگری میداند که انسان [اعم از مذکر یا مۆنث] به جنس
مخالف نیاز دارد، بلکه میفرماید: خودم در قوانین تکوینی خلقتم، و بر اساس علم
و حکمتم این غریزه و محبت را به شما دادهام. هم چنان که
نیاز و محبت چیزهای دیگری را نیز بر شما قرار دادهام.
ادامه مطلب . . .