زهرای من...

برخیز و باز پیش نگاهم قدم بزن

غم را زلوح سبز نگاهت قلم بزن

یک یا علی بگو و دوباره بلند شو

دستی بگیر برسر زانو ، قدم بزن

بال وپرت شکسته ولی بهر دلخوشی

بالی به پیش دیدۀ اهل حرم بزن

ای گل بخند تاکه بهاری شود دلم

حال وهوای ابری غم را بهم بزن

بامن مگو که فرصت عمرت تمام شد

پیشم بمان و حرف ز رفتن تو کم بزن

برخیز و باز مثل همیشه گه نماز

بر روی عرش با نفس خود علم بزن

با خطبه های شعله ور خود هنوز هم

آتش به خرمن دل اهل ستم بزن

مادر دل «وفائی» غمدیده تنگ توست

جان علی مدینۀ مارا رقم بزن

ای مسیحا نفسم از چه بریده نفست

رفتی و زود برآرورده شد آخر هوست

با پرزخم چگونه تو شکستی قفست

زتو شرمنده نشد تاکه شوم دادرست

بی وداع از برمن رفتی وحسرت خوردم

کاش ای فاطمه جان قبل تو من می مردم

خبرت را که شنیدم بدنم لرزان شد

دیده ام سیل شد و رود شد و باران شد

شعله شد آه من و ناله من طوفان شد

گریه کردم بخدا قاتل تو خندان شد

وقت پیروزی دشمن شد و حیدر افتاد

پیش مردم به خدا شیر تو با سر افتاد

ای جوانی که خوشی زعمر ندیده برخیز

هیجده ساله از غصه خمیده برخیز

ای گلی که به تنت چکه دویده برخیز

چه کسی پارچه بر روت کشیده برخیز

شاه این عالمم و بی تو بدون تاجم

قبله حاجت من ،سخت به تو محتاجم

چه کنم کار من افتاده به اینجا چه کنم

رفتی و مانده ام و دست تمنّّا چه کنم

ای سپاهم تو بگو من تک و تنها چه کنم

مانده ام مات که با غسل تو زهرا چه کنم

تن حوریه نمای تو پر از آثار است

بدنت نقش پراز میخ در و دیوار است

می روی خاطره کوچه تو می ماند

حسنم خون زبصر از غم تو می راند

راز آن چادر خاکی تو را می داند

زیر لب روضه سیلی تو را می خواند

عقده اش این شده که از تو دفاعی ننمود

خود خوری میکند از اینکه نشد کوچک بود

سر نهاده است به پای تو حسینت زهرا

تا که او را بکنی یاد تو در عاشورا

سرنهاده ست بپایت که بیایی آنجا

تا که آرام دهد جان وسط آن دریا

خس خس زیر گلویش به زیر آن خنجر

به خدا یک کلمه هست بیا ای مادر

ذوالجناحی خبرش غرق بخون یال بَرََََُد

زخم وخونریزی پهلو تنش از حال بَرد

بدنش را نوک نیزه ته گودال بَرَد

نعل ، دندان زلبش کَنده و پامال بَرد

از پس سر  ،سر او را ز جنایت کندند

خواهرش لطمه زنان ، وای همه می خندند